یک زمزمهی عاشق صد راز نهانپیما
کو یار جهانپیما کز صوت شود شیدا
عمری به تلاش و صبر بر خلق خدانشناس
هر لحظه به کاریم و پیداگر ناپیدا
یک زمزمهی عاشق صد راز نهانپیما
کو یار جهانپیما کز صوت شود شیدا
عمری به تلاش و صبر بر خلق خدانشناس
هر لحظه به کاریم و پیداگر ناپیدا
هر ساعت زندگی به شکلی
در ساحت روح بین چه شکلی
رقّاص جهان دون وَ یا روح؟
احسنت! به جاستی! بهشکلی!
این عقل پر از صدایِ جز یار!
این قلب همه نواش و در نار
پیموده رهِ به عقل، بسیار
تا یافته راه دل؛ چه خونبار!
شعلهی جان من تویی شاه نهان من تویی
هنر تویی عشق تویی شمس زمان من تویی
نه از منی هم از منی بی "من و منمنم" تویی
شکر کنم به بودنت هستِ جهان من تویی
صورتکِ بی بها یاور عشّاق بود
مستتر رمزها، سرحد الحاق بود!
زندگی روحها جان و دلش میستود
فارغِ غوغا بُد و وعدهی میثاق بود
جمعی به تماشا که خدا کو
خاموش و نظرکنانم آن سو
یک قطره اگر ز جام ریزد
آتش زند این عوامِ پررو
رو مَرد! کمی شناس خود را
خورشید زند همیشه سوسو
از غفلت و جهل گر بکاهی
نور آیدت از جهانفراسو
جان داده و قطره نوش کردیم
رو جام بیاب و حرف کم گو
گر مشک تو جان به دست بردی
شمشیر بران؛ مباش ترسو
آن دری را که به اسرار گشود
یک ز بسیار بُد و آنهمه بود
دربهدر در پی در هی نفشار
صبر! آرام! نه این چرخ کبود!