ای عاشقان دردی مراست، خندد ز درمانِ طبیب!
کز هرچه بر خود میتنم، جز یار کس نَبوَد حبیب
هم جان از او، هم نان از او، هم خدمتِ جانان از او
در آینه، خود شخم زن، تا باشدت نازش نصیب
ای عاشقان دردی مراست، خندد ز درمانِ طبیب!
کز هرچه بر خود میتنم، جز یار کس نَبوَد حبیب
هم جان از او، هم نان از او، هم خدمتِ جانان از او
در آینه، خود شخم زن، تا باشدت نازش نصیب
عاشق ز نوا زیر و زبر شد
جانانه به راهِ پرخطر شد
خرسند ز درد و آتش راه
مستانه ز راه عقل در شد
مُشک