شتابان‌رهرویی آمد به سویم
نهان دوش آمد آخر من چه گویم؟!
گلویش چاک، نایش این نوا داد:
خمش باش و خمش؛ این گفتگویم!
بایگانی
- تیر ۱۴۰۱ (۱)
- خرداد ۱۴۰۱ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۳)
- اسفند ۱۴۰۰ (۱)
- بهمن ۱۴۰۰ (۱)
- آبان ۱۴۰۰ (۲)
- مهر ۱۴۰۰ (۴)
- شهریور ۱۴۰۰ (۶)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱۲)
- تیر ۱۴۰۰ (۴)
- خرداد ۱۴۰۰ (۵)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۶)
- فروردين ۱۴۰۰ (۳)
- بهمن ۱۳۹۹ (۸)
- دی ۱۳۹۹ (۱۰)
- آذر ۱۳۹۹ (۹)
- آبان ۱۳۹۹ (۲)
- مهر ۱۳۹۹ (۱۵)
- شهریور ۱۳۹۹ (۹)
- مرداد ۱۳۹۹ (۶)
- تیر ۱۳۹۹ (۸)
- خرداد ۱۳۹۹ (۱۰)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱۳)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱۲)
- اسفند ۱۳۹۸ (۱۶)
- بهمن ۱۳۹۸ (۱۸)
- دی ۱۳۹۸ (۱۸)
- آذر ۱۳۹۸ (۲۴)
- آبان ۱۳۹۸ (۳۰)
- مهر ۱۳۹۸ (۲۶)
- شهریور ۱۳۹۸ (۲۵)
- مرداد ۱۳۹۸ (۲۷)
- تیر ۱۳۹۸ (۲۹)
- خرداد ۱۳۹۸ (۱۷)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
به گاهی که آمد یک از صد هزار
بزد آتشی ناگهان کارزار
چو خلقی به آتش تماما بسوخت
ز خاکسترش عاشقی برشکوفت
که آتش به هر عصر از دیرباز
به بیرون مخرّب، درون عشق‌ساز
هر آنجا به حق شعله‌اش برکشید
یکی مشتعل‌عاشقی قد کشید
هر آن روح عشقش به حق فهم کرد
همان شعله دورش ز هر وهم کرد
نگه داشتند عاشقان تش به جان
به خلق و به تسلیم، با هر بیان
که جز آفریدن چطور عاشق است؟
به خدمت فقط آتش‌اش لایق است
بلی! سخت بودست و هست این وصال
هزاران یکی ماند در راه آن متّعال
همین هست و بوده ازل تا ابد:
عروج و سقوط هر آن در جسد
مگر عاشقی جانسپار و خموش
که صوت حقش دم به دم کرد نوش
هر این مشک مجرا بشد تاکنون
نفهمید مجرا شدن هست چون
رهی سخت و طولانی و دردناک
که یک روح آید برون از مغاک
مُشک
موسیقی کلاسیک Come ye sons of art (Henry Purcell)