ای عاشقان دردی مراست، خندد ز درمانِ طبیب!
کز هرچه بر خود میتنم، جز یار کس نَبوَد حبیب
هم جان از او، هم نان از او، هم خدمتِ جانان از او
در آینه، خود شخم زن، تا باشدت نازش نصیب
ای عاشقان دردی مراست، خندد ز درمانِ طبیب!
کز هرچه بر خود میتنم، جز یار کس نَبوَد حبیب
هم جان از او، هم نان از او، هم خدمتِ جانان از او
در آینه، خود شخم زن، تا باشدت نازش نصیب
در پیشگاه ماهش گشتند سربداران
آن حضرتش بفرمود: بهبه چه نازداران
صبر
و قرارشان رفت، آسوده جانشان نیز
تا حق نهادشان باز در زمره تاجداران