بایگانی
- تیر ۱۴۰۱ (۱)
- خرداد ۱۴۰۱ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۳)
- اسفند ۱۴۰۰ (۱)
- بهمن ۱۴۰۰ (۱)
- آبان ۱۴۰۰ (۲)
- مهر ۱۴۰۰ (۴)
- شهریور ۱۴۰۰ (۶)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱۲)
- تیر ۱۴۰۰ (۴)
- خرداد ۱۴۰۰ (۵)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۶)
- فروردين ۱۴۰۰ (۳)
- بهمن ۱۳۹۹ (۸)
- دی ۱۳۹۹ (۱۰)
- آذر ۱۳۹۹ (۹)
- آبان ۱۳۹۹ (۲)
- مهر ۱۳۹۹ (۱۵)
- شهریور ۱۳۹۹ (۹)
- مرداد ۱۳۹۹ (۶)
- تیر ۱۳۹۹ (۸)
- خرداد ۱۳۹۹ (۱۰)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱۳)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱۲)
- اسفند ۱۳۹۸ (۱۶)
- بهمن ۱۳۹۸ (۱۸)
- دی ۱۳۹۸ (۱۸)
- آذر ۱۳۹۸ (۲۴)
- آبان ۱۳۹۸ (۳۰)
- مهر ۱۳۹۸ (۲۶)
- شهریور ۱۳۹۸ (۲۵)
- مرداد ۱۳۹۸ (۲۷)
- تیر ۱۳۹۸ (۲۹)
- خرداد ۱۳۹۸ (۱۷)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
شتابان‌رهرویی آمد به سویم
نهان دوش آمد آخر من چه گویم؟!
گلویش چاک، نایش این نوا داد:
خمش باش و خمش؛ این گفتگویم!
چه افتاده‌ست این ماهی به تنگی
بسی اسرار گفتی؛ او: چه گنگی!
به یاد آورده گنگِ راه‌رفته:
وصالانی! بزرگی! نه سترگی!
ما صبر‌به‌جان و رهروانان
پیمانه‌کشان! بادسواران!
تسلیم‌وشانید! نه چون ما:
بگذشته‌ز‌جان و سربداران!
دید روزی سالکی پرمدّعا
مردمانی دست‌هاشان بر دعا
تسخر ایشان شدش هر کار او
غافل از خود، وا نهاده جستجو
روزها در آمد و شد، او ندید
اینچنین دریوزگی کامد پدید
در گداییِّ توجّه، سیخ بود
خودفناداده صطبلی میخ بود
تا که روزی بر سر راهی بدید
یک جوانی خوش‌خرام و موسپید!
چشمهاش همچون دو یاقوت کبود
می‌درخشیدند، چونان از وجود
کز درخشش‌هاش سالک لرزه کرد
بر خود آمد، مکث و ناگه توبه کرد
چون به یاد آورد صدها زندگیش
هم به یاد آورد آن آئین و کیش
هیچ صحبت بر زبان جاری نشد
در سکوت آن درسها ساری بشد
آن جوان رفت و به دم سالک چنان
در تحیر؛ آگه از اسرارِ جان
هرچه ماموریتش در این جهان:
یافته آمد، به یک دم از نهان
بس که خوش‌اقبال و دردانه بُد او
از قدیمیّان بُد او؛ یک رزمجو
جمعِ "دستان بر دعا" را وا نهاد
سوی ماموریّت خود برجهاد
نی پس آن احوالی از او آمد و
نی ز کس اخباری از او آمد و
رفت از انظار و چهره نو بکرد
چون درون-بیرون یکی: پیمانه‌گرد
...
...
صبر استاد ای جوان بی انتهاست
پر زنی، پرپر زنی، او کز خداست،
مینشیند پات، تا پیدا کنی
اصل جان خود که تا شیدا کنی
تا که فارغ گردی از جهل جهات
راهِ یک یادآوری، حی نی ممات
قدر استاد زمان خویش دان
وانه ونگاری* ورا بر خویش خوان
چون که او را خواستی او پیش توست
نی حکایت نی حدیث او خویش توست
نیمه‌شب باز آمده مشقی به مشک
خلق ناآرام و او: نه خیس و خشک
*ونگاری = ولنگاری
